به گزارش اقتصاد ملت؛ در سال‌های اخیر رشد فزاینده شبکه‌های ارتباطی که عمدتأ نیز بدون ضابطه شکل گرفته است مضرات و خطرات زیادی را متوجه جامعه ایرانی-اسلامی ما کرده است، مشکلاتی از قبیل بلوغ زودرس نوجوانان، کلاهبرداری‌ها و سوء استفاده‌های مختلف و ضربه خوردن پایه‌های خانواده‌ها در برخی از موارد، اما می‌توان در کنار تمامی این مشکلات از دریچه‌ای دیگر نیز به فضاهای ارتباطی نوین نگاه کرد.
حدود ده سال قبل بسیاری از فعالان فرهنگ و ادب کشور هشدارهای بسیاری را در خصوص فراموشی رسم الخط فارسی بیان می‌داشتند، استدلال آنان نیز این بود که فضای پیامک‌های ارتباطی و نرم افزارهای گفتگو (چت) پر شده بود از کاربرانی که به جای استفاده از حروف فارسی، شیوه نوینی را برای ارتباط با یکدیگر برگزیده بودند که نام آن، «فینگیلیش» بود.
“فینگیلیش” به این دلیل مورد استقبال قرار گرفته بود که بیشتر سخت افزارها فاقد کلیدهای فارسی بودند و در فضای پیامکی نیز به دلیل امکان استفاده از کاراکترهای بیشتر این رسم الخط از نظر اقتصادی به صرفه‌تر بود.
با ظهور گوشی‌های هوشمند و به تبع آن اپلیکیشن‌های مختلف ارتباطی و گسترده‌تر شدن فضای شبکه اینترنت در کشور، کاربران ایرانی نیز به استفاده از ابزارهای نوین ارتباطی تمایل نشان دادند، این ابراز علاقه به استفاده از اپلیکیشن‌های هوشمند ارتباطی تا جایی پیش رفت که برخی بزرگترین مهاجرت ایرانیان را کوچ کاربران از «وایبر» به «تلگرام» اعلام کردند.
شاید یکی از جالب‌ترین اتفاقاتی که پس از استفاده وسیع مردم از فضاهای ارتباطی جدید رخ داده است، کمرنگ شدن استفاده از رسم الخط «فینگیلیش» بتوان دانست. یکی از اصلی‌ترین دلایل این اتفاق نیز همسان نبودن سطح سواد کاربران است، برای مثال وقتی در یکی از اپلیکیشن‌ها گروهی تشکیل می‌شود، برخی از افراد نمی‌توانند به راحتی رسم الخطی که با حروف انگلیسی ایجاد شده باشد را متوجه شوند، از این‌رو وقتی پیامی در این گروه‌ها به اشتراک گذاشته می‌شود باید به نحوی نوشته شده باشد که همه اعضا بتوانند آن ‌را بخوانند و با آن ارتباط برقرار کنند.
یکی از دلایل دیگری که می‌توان برای اُفول «فینگیلیش» برشمرد؛ حجم بالای مطالب طنز یا همان «جوک» می‌باشد. برای مثال شما وقتی در مواجهه یک متن خنده‌دار قرار می‌گیرید اگر آن مطلب را نتوانید در نگاه اول بخوانید، قطعا برای شما هیچ جذابیتی نخواهد داشت.
به طور کل حالا که فضایی فراهم آمده است که کاربران ابزارهای ارتباطی به نوعی از رسم الخط «فینگیلیش» دوری می‌گزینند، چه خوب است که همان نهادهایی که در خصوص گسترش این رسم الخط عجیب و غریب هشدار می‌دانند، به این فکر باشند که با ایجاد درگاه‌های ارتباطی جدید و کاملا ایرانی از «شکسته نویسی» جلوگیری کنند و با عرضه مطالب جذاب و خواندنی، مردم را به سمتی سوق دهند که در سال‌های بعد افراد جامعه ایرانی به طور کامل با پدیده «فینگیلیش» غریبه باشند.
سید سجاد موسوی