به گزارش اقتصاد ملت؛ بر اساس برنامهریزی انجامشده در سال ۱۳۸۲، قرار بود ظرفیت فولاد کشور تا آذر ۱۴۰۴ به ۵۵ میلیون تن برسد که خوشبختانه این هدف محقق شده است، اما با وجود این دستاورد، بیشترین فشارها و بیمهریها متوجه همین صنعت شده است.
وی افزود: صنعتی که باید سودآور باشد و موتور محرک اقتصاد کشور محسوب شود، امروز زیر بار انواع فشارها از جمله محدودیتهای آب، برق و گاز قرار دارد. این شرایط، بهویژه در بخش بالادستی، آیندهای دشوار برای صنعت فولاد ترسیم میکند. در حال حاضر از ظرفیت ۵۵ میلیون تنی ایجادشده، تنها حدود ۳۰ تا ۳۱ میلیون تن تولید واقعی داریم، یعنی نزدیک به ۴۰ درصد ظرفیت کشور بلااستفاده مانده است؛ وضعیتی که با تداوم ناترازی انرژی میتواند بدتر هم شود.
آقاجانلو با اشاره به مزیتهای رقابتی ایران در حوزه آهنسازی تصریح کرد: با توجه به پتانسیل کشور، تجربه انباشتهشده و دسترسی به مواد اولیه و گاز، ایران میتواند حداقل در بخش آهنسازی به یکی از قطبهای برتر جهانی تبدیل شود. دانش فنی و تجربه وجود دارد و موقعیت جغرافیایی کشور نیز برای این کار مناسب است. حتی میتوان زنجیره فولاد را بهصورت منطقهای توسعه داد؛ بهگونهای که کشورهای همسایه مانند افغانستان و قزاقستان در تأمین مواد معدنی و کشورهای حاشیه جنوبی خلیج فارس در ادامه زنجیره فولاد با ایران همکاری داشته باشند.
رئیس هیئتمدیره شرکت سرمایهگذاری توسعه معادن و فلزات با تأکید بر ضرورت توجه به فولاد سبز و فناوریهای نوین گفت: بخش عمده فولاد کشور با روشهایی غیر از کوره بلند تولید میشود و آلایندگیشان کمتر است اما همچنان امکان بهبود آنها وجود دارد. نمونههای جهانی نشان میدهد که میتوان با افزایش سهم هیدروژن در فرایند احیای مستقیم، به سمت تولید پاکتر حرکت کرد. این مسیر نیازمند همکاری جدی با دانشگاهها و مراکز تخصصی فولاد است و یک ضرورت اجتنابناپذیر برای آینده صادراتمحور صنعت فولاد ایران محسوب میشود.
وی در پایان خاطرنشان کرد: مصرف داخلی فولاد در کشور محدود است و حتی به ۱۷ میلیون تن هم نمیرسد؛ بنابراین ادامه مسیر صنعت فولاد ناگزیر به صادرات گره خورده است. حرکت به سمت فولاد سبز و ایجاد آلایندگی کمتر، آیندهنگری فناورانه و استفاده از تجربیات بینالمللی میتواند امکان رقابت و همکاری با بازیگران بزرگ جهانی را فراهم کند و جایگاه ایران را در زنجیره جهانی فولاد تثبیت نماید.
